پلی آلومینیوم کلراید(P A C)

به نظر می رسد که دو مکانیسم اصلی گرفتار شدن در داخل لخته های رسوبی و خنثی کردن/ پایدار کردن بار الکتریکی، عوامل موثر در حذف کلوئیدها با استفاده از فرآیند انعقاد هستند . نمک های آلومینیوم به سرعت در آب هیدرولیز شده و ترکیبات کاتیونی متنوعی را تولید می کنند که می توانند جذب ترکیبات دارای بار منفی شده و بار آنها را خنثی کنند که موجب از بین رفتن پایداری این ذرات خواهد شد . استفاده از دوز درست و بهینه بسیار مهم است زیرا در صورت استفاده از دوزهای بالا ، منعقد کننده می تواند موجب برعکس شدن بار شده و ذرات پس از خنثی شدن دوباره باردار شوند ( این بار مثبت) و دوباره ناپایدار شوند . مقدار لجن تشکیل شده نیز در صورت استفاده از مقادیر اضافی آلوم و PAC افزایش خواهد یافت .

پلی آلومینیوم کلراید ابتدا کلوئیدها را پایدار کرده و با چسپاندن آنها به یکدیگر باعث به وجد آمدن میکرو لخته ها می گردد . سپس معمولا یک عامل لخته ساز مانند پلی الکترولیت ها به آب اضافه می شود تا این لخته های کوچک را به یکدیگر متصل کرده و شرایط رسوب را تسریع کند .
پارامترهای زیادی بر میزان حذف آلاینده از آب با استفاده از PAC به عنوان منعقد کننده تاثیرگذار است.

در فرآیند انعقاد سازی، از آنجا که برای هر منعقد کننده خاص انعقاد در یک محدوده pH مشخص انجام می‌گیرد، pH حائز اهمیت است. در مطالعه‌ای که زواوی داود (Zawawi Daud) و همکاران  بر روی تصفیه پساب بیودیزل با استفاده از PAC انجام داده‌اند محدوده وسیعی از (pH (2-12 را مورد مطالعه قرار دادند.
آنها تاثیر pH را برای حالتی که دز پلی‌ آلومینیوم کلراید mgL-1 100 و نرخ اختلاط  rpm 150 برای 4 دقیقه و rpm 20 برای 20 دقیقه و زمان نشست 30 دقیقه بود مورد بررسی قرار دادند. شکل (1) نشان می‌دهد که در pH بهینه 6 مقدار قابل توجهی از آلاینده‌ها حذف می‌شود. با توجه به شکل (1) مشخص است که بازه مناسب برای pH بازه بین 5 تا 7 است.
تاثیر pH بر فرایند تصفیه ی آب به کمک پلی آلومینیوم کلراید
کار کردن در pH بهینه از آن جهت حائز اهمیت است که نیاز به استفاده از دوز بالاتر منعقد کننده ممکن است یک خطر برای سلامتی انسان در نتیجه مقادیر باقیمانده از افزودنی‌ها شیمیایی باشد.

دوز ماده منعقد کننده (در این جا PAC) از مهم‌ترین پارامترها برای تعیین شرایط بهینه انعقاد و لخته سازی است. در اصل دوز بیش از حد ماده منعقد کننده باعث منجر به عملکرد ضعیف‌تر در فرآیند لخته سازی می‌شود. زواوی داود و همکاران تاثیر دز PAC را در محدوه mgL-1 50 تا mgL-1 600  در شرایط pH=6 و سرعت چرخش rpm 150 و 4 دقیقه و rpm20 و 20 دقیقه مورد بررسی قرار دادند. نتایج آزمایشات آن‌ها در شکل (2) آورده شده است.
با توجه به شکل (2) به وضوح می‌توان دید که درصد حذف آلاینده‌ها با افزایش دز محصول فوق افزایش پیدا می‌کند تا وقتی که مقدار بهینه (حدودا mgL-1 350 ) مرسیم و از آن به بعد درصد حذف آلاینده‌ها با افزایش دز منعقد کننده کاهش می‌یابد.